Η τεχνική που χρησιμοποιείται για την εξάλειψη του δέρματος οξειδίου και της σκουριάς στην επιφάνεια του χάλυβα από τις επιφάνειες του χάλυβα και του σιδήρου, χρησιμοποιώντας όξινα διαλύματα, δηλώνεται ως τουρσί.
Οξείδια του σιδήρου όπως τα άλατα οξειδίων και η σκουριά (Fe3O4, Fe2O3, FeO κ.λπ.) υφίστανται χημικές αντιδράσεις με όξινα διαλύματα, σχηματίζοντας άλατα που διαλύονται στο όξινο διάλυμα και απομακρύνονται.
υφίστανται χημική αντίδραση με όξινα διαλύματα, με αποτέλεσμα τον σχηματισμό διαλυτών αλάτων που στη συνέχεια εκχυλίζονται.Τα οξέα για τη διαδικασία αποξήρωσης περιλαμβάνουν θειικό οξύ, υδροχλωρικό οξύ, φωσφορικό οξύ, νιτρικό οξύ, χρωμικό οξύ, υδροφθορικό οξύ και σύνθετα οξέα.Κατά κύριο λόγο, το θειικό οξύ και το υδροχλωρικό οξύ είναι ευνοημένες επιλογές.Οι μεθοδολογίες αποστράγγισης περιλαμβάνουν κυρίως την αποξίδωση με εμβάπτιση, την αποξήρανση με ψεκασμό και την αφαίρεση σκουριάς από όξινη πάστα.

Σε γενικές γραμμές, χρησιμοποιείται συνήθως η αποξήρανση με εμβάπτιση και η μέθοδος ψεκασμού μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μαζική παραγωγή

Τα εξαρτήματα χάλυβα υποβάλλονται συμβατικά σε αποξίδωση σε διάλυμα θειικού οξέος 10% έως 20% (κατ' όγκο) σε θερμοκρασία λειτουργίας 40°C.Η αντικατάσταση του διαλύματος τουρσί καθίσταται επιτακτική όταν η περιεκτικότητα σε σίδηρο ξεπερνά τα 80 g/L και ο θειικός σίδηρος υπερβαίνει τα 215 g/L στο διάλυμα.

Σε θερμοκρασία δωματίου,ατσάλι παστοποίησηςμε διάλυμα υδροχλωρικού οξέος 20% έως 80% (όγκος) είναι λιγότερο επιρρεπές σε διάβρωση και ευθραυστότητα υδρογόνου.
Λόγω της έντονης διαβρωτικής ροπής των οξέων προς τα μέταλλα, εισάγονται αναστολείς διάβρωσης.Μετά τον καθαρισμό, η μεταλλική επιφάνεια παρουσιάζει μια ασημί-λευκή εμφάνιση, υφίσταται ταυτόχρονα παθητικοποίηση για να αυξήσει τα χαρακτηριστικά αντοχής στη διάβρωση του ανοξείδωτου χάλυβα.

Εμπιστευτείτε ότι αυτή η διευκρίνιση αποδεικνύεται ευεργετική.Εάν προκύψουν περαιτέρω ερωτήσεις, μη διστάσετε να επικοινωνήσετε.