تفاوت بین تیمارهای فسفاته و غیرفعال سازی در فلزات در اهداف و مکانیسم آنها نهفته است.

فسفاته کردن یک روش ضروری برای جلوگیری از خوردگی در مواد فلزی است.اهداف آن عبارتند از: محافظت در برابر خوردگی برای فلز پایه، خدمت به عنوان یک آغازگر قبل از رنگ آمیزی، افزایش چسبندگی و مقاومت در برابر خوردگی لایه های پوشش، و عمل به عنوان روان کننده در پردازش فلز.فسفاته کردن را می توان بر اساس کاربردهای آن به سه نوع تقسیم کرد: 1) فسفاته کردن پوشش، 2) فسفاته روانکاری اکستروژن سرد و 3) فسفاته سازی تزئینی.همچنین می توان آن را بر اساس نوع فسفات مورد استفاده طبقه بندی کرد، مانند فسفات روی، فسفات روی-کلسیم، فسفات آهن، فسفات روی- منگنز و فسفات منگنز.علاوه بر این، فسفاته کردن را می توان بر اساس درجه حرارت طبقه بندی کرد: فسفاته کردن در دمای بالا (بالای 80 ℃)، فسفاته کردن در دمای متوسط ​​(50-70 ℃)، فسفاته کردن در دمای پایین (حدود 40 ℃) و دمای اتاق (10-3 ℃) فسفاته کردن

از طرفی غیرفعال شدن در فلزات چگونه اتفاق می افتد و مکانیسم آن چیست؟توجه به این نکته ضروری است که غیرفعال سازی پدیده ای است که در اثر فعل و انفعالات بین فاز فلز و فاز محلول یا پدیده های سطحی ایجاد می شود.تحقیقات تاثیر سایش مکانیکی بر فلزات را در حالت غیرفعال نشان داده است.آزمایش ها نشان می دهد که سایش مداوم سطح فلز باعث تغییر منفی قابل توجهی در پتانسیل فلز می شود و فلز را در حالت غیرفعال فعال می کند.این نشان می دهد که غیرفعال شدن یک پدیده سطحی است که زمانی رخ می دهد که فلزات تحت شرایط خاصی با یک محیط تماس پیدا کنند.غیرفعال شدن الکتروشیمیایی در حین پلاریزاسیون آندی رخ می دهد که منجر به تغییر در پتانسیل فلز و تشکیل اکسیدها یا نمک های فلزی بر روی سطح الکترود می شود و یک فیلم غیرفعال ایجاد می کند و باعث غیرفعال شدن فلز می شود.از طرف دیگر، غیرفعال سازی شیمیایی شامل عمل مستقیم عوامل اکسید کننده مانند HNO3 متمرکز بر روی فلز، تشکیل یک لایه اکسید روی سطح، یا افزودن فلزات به راحتی قابل غیرفعال شدن مانند کروم و نیکل است.در غیرفعال سازی شیمیایی، غلظت عامل اکسید کننده اضافه شده نباید کمتر از مقدار بحرانی باشد.در غیر این صورت، ممکن است باعث غیرفعال شدن نشود و منجر به انحلال سریعتر فلز شود.