Różnica między obróbką fosforanowaniem a pasywacją metali polega na ich celach i mechanizmach.

Fosforanowanie jest podstawową metodą zapobiegania korozji materiałów metalowych.Do jego celów należy zapewnienie ochrony antykorozyjnej metalu nieszlachetnego, służenie jako podkład przed malowaniem, zwiększanie przyczepności i odporności na korozję warstw powłokowych oraz pełnienie funkcji smaru w obróbce metali.Fosforanowanie można podzielić na trzy typy w zależności od jego zastosowań: 1) fosforanowanie powłokowe, 2) fosforanowanie poprzez wytłaczanie na zimno i 3) fosforanowanie dekoracyjne.Można go również sklasyfikować według rodzaju użytego fosforanu, takiego jak fosforan cynku, fosforan cynku i wapnia, fosforan żelaza, fosforan cynku i manganu i fosforan manganu.Dodatkowo fosforanowanie można podzielić na kategorie według temperatury: fosforanowanie w wysokiej temperaturze (powyżej 80 ℃), fosforanowanie w średniej temperaturze (50–70 ℃), fosforanowanie w niskiej temperaturze (około 40 ℃) i temperatura pokojowa (10–30 ℃) fosforanowanie.

Z drugiej strony, jak zachodzi pasywacja w metalach i jaki jest jej mechanizm?Należy zauważyć, że pasywacja jest zjawiskiem powodowanym przez interakcje pomiędzy fazą metalu i fazą roztworu lub przez zjawiska międzyfazowe.Badania wykazały wpływ ścierania mechanicznego na metale w stanie pasywowanym.Eksperymenty wskazują, że ciągłe ścieranie powierzchni metalu powoduje znaczną ujemną zmianę potencjału metalu, aktywując metal w stanie pasywowanym.Pokazuje to, że pasywacja jest zjawiskiem międzyfazowym zachodzącym, gdy metale wchodzą w kontakt z medium w określonych warunkach.Pasywacja elektrochemiczna zachodzi podczas polaryzacji anodowej, co prowadzi do zmian potencjału metalu i tworzenia się tlenków lub soli metali na powierzchni elektrody, tworząc pasywny film i powodując pasywację metalu.Natomiast pasywacja chemiczna polega na bezpośrednim działaniu środków utleniających, takich jak stężony HNO3, na metal, tworząc warstwę tlenkową na powierzchni lub dodatek metali łatwo ulegających pasywacji, takich jak Cr i Ni.W przypadku pasywacji chemicznej stężenie dodanego utleniacza nie powinno spaść poniżej wartości krytycznej;w przeciwnym razie może nie wywołać pasywacji i może prowadzić do szybszego rozpuszczenia metalu.