Metallerde fosfatlama ve pasivasyon işlemleri arasındaki fark, amaçları ve mekanizmalarıdır.

Fosfatlama metal malzemelerde korozyonun önlenmesi için önemli bir yöntemdir.Amaçları arasında ana metale korozyon koruması sağlamak, boyamadan önce astar görevi görmek, kaplama katmanlarının yapışmasını ve korozyon direncini arttırmak ve metal işlemede yağlayıcı görevi görmek yer alır.Fosfatlama, uygulamalarına göre üç tipe ayrılabilir: 1) kaplama fosfatlama, 2) soğuk ekstrüzyon yağlamalı fosfatlama ve 3) dekoratif fosfatlama.Ayrıca çinko fosfat, çinko-kalsiyum fosfat, demir fosfat, çinko-manganez fosfat ve manganez fosfat gibi kullanılan fosfat türüne göre de sınıflandırılabilir.Ek olarak, fosfatlama sıcaklığa göre kategorize edilebilir: yüksek sıcaklık (80°C'nin üzerinde) fosfatlama, orta sıcaklık (50–70°C) fosfatlama, düşük sıcaklık (yaklaşık 40°C) fosfatlama ve oda sıcaklığı (10–30°C) fosfatlama.

Öte yandan metallerde pasivasyon nasıl oluşur ve mekanizması nedir?Pasivasyonun, metal fazı ile çözelti fazı arasındaki etkileşimlerden veya arayüzey olaylarından kaynaklanan bir olgu olduğuna dikkat etmek önemlidir.Araştırma, mekanik aşınmanın pasifleştirilmiş durumdaki metaller üzerindeki etkisini göstermiştir.Deneyler, metal yüzeyinin sürekli aşınmasının metal potansiyelinde önemli bir negatif kaymaya neden olduğunu ve metali pasifleştirilmiş bir durumda aktive ettiğini göstermektedir.Bu, pasivasyonun, metallerin belirli koşullar altında bir ortamla temasa geçmesiyle ortaya çıkan bir arayüzey olayı olduğunu göstermektedir.Elektrokimyasal pasivasyon, anodik polarizasyon sırasında meydana gelir ve metalin potansiyelinde değişikliklere ve elektrot yüzeyinde metal oksitlerin veya tuzların oluşmasına yol açarak pasif bir film oluşturur ve metalin pasifleşmesine neden olur.Kimyasal pasifleştirme ise konsantre HNO3 gibi oksitleyici maddelerin metal üzerinde doğrudan etkisini, yüzeyde bir oksit filmi oluşturmasını veya Cr ve Ni gibi kolayca pasifleştirilebilen metallerin eklenmesini içerir.Kimyasal pasivasyonda eklenen oksitleyici maddenin konsantrasyonu kritik bir değerin altına düşmemelidir;aksi takdirde pasifleşmeye neden olmayabilir ve metalin daha hızlı çözünmesine yol açabilir.